6. مشاورت و مشارکت زير دستان در تصميم گيري

يکي از راه هاي رشد شخصيت انسان، که منشا رشد روند اجرايي و اهداف سازمان و اداره نيز مي شود، ارزش نهادن به افکار و انديشه هاي ديگران است که با کرامت آدمي نيز سازگار است؛ در مقابل، بي اعتنايي به افکار معقول زيردستان و روحيه ي استبدادي و نه تنها با رشد شخصيت انساني منافات دارد، که منشا سقوط حوزه ي مديريتي نيز مي شود.

خداوند در قرآن امر مشورت را مي ستايد و مي فرمايد: فان اراد افطالاً عن تراض منهما و تشاور فلا جناح عليهما هر آن گاه که پدر و مادر با رضايت و مشورت بخواهند کودک را زودتر از شير بازدارند، گناهي بر آن ها نيست. و الذين استجابو الربهم و اقامو الصلوه و امرهم شوري بينهم و مما رزقهم ينفقون آنان که دعوت پروردگارشان را اجابت کردند و نماز را به پا داشتند و امورشان را به مشورت گذاشتند و از آن چه که روزي شان کرديم انفاق مي کنند و نيز به پيامبر فرمان مي دهد که و شاور هم في الامر [2] اي پيامبر در کارها با مسلمانان مشورت بنما.

مورخان نيز بر اين باورند که مشورت و مشارکت با اصحاب از سيره پيامبر (ص) به شمار مي رود: کان رسول الله (ص) کثير المشاوره لاصحابه [3] پيامبر با اصحابش زياد مشورت مي کرد. شايان ذکر است که بهره گرفتن از افکار ديگران و انديشه ي صاحب نظران، شکوفايي استعدادها و دست يابي به حقيقت، شناخت خطاها، شناخت مقدار دوستي ها و دشمني ها و جلوگيري سرزنش ها فوايد مشورت به حساب مي آيند.