شايان ذکر است که در عدالت ورزي و نيز ظلم ستيزي نبايد نسبت به مواخذه ي ظالم و اعتناي به مظلوم افراط شود و بايد عدالت اجتماعي را در تمام امور رعايت کرد.

مسئله ي عدالت در تمام ابعاد و زوايا به حدي دقيق است که امام علي (ع) در نامه اي به محمد بن ابي بکر مي نويسد: و اسر بينهم في اللحظه و النظره و الاشاره و التحيه حتي لا يطمع العظما، في حيفک و لايياس الضعفاء من عدلک عليهم تساوي را در بين آن ها حتي در نگاه هايت مراعات کن، تا بزرگان کشور در حمايت تو طمع نورزند، و ضعفا در انجام عدالت از تو مايوس نشوند. حضرت همين مطلب را به برخي از فرمان دارانش توصيه مي کند. [1]

مهم ترين مصداق عدالت اين است که مديران خود را از ديگران متمايز نسازند و از قواعد و قوانين حاکم در مجموعه ي سازماني مستثنا ندانند. حضرت علي (ع) مي فرمايد: ان الله تعالي فرض علي ائمه العدل ان يقدرو انفسهم بضعفه الناس کيلا؟ يتبيغ بالفقير فقره خداوند بر پيشوايان عدل واجب کرده است که بر خود سخت گيرند و همانند طبقه ي ضعيف مردم باشند، تا فقر فقير او را به نافرماني خداوند نکشاند.

2. رسيدگي به احتياجات زيردستان

توجه به نيازهاي اوليه‌ي انسان، از جمله نياز به مسکن، غذا، پوشاک و ازدواج، يکي از مهم ترين وظايف مديران است که در ايجاد نفوذ در بين زيردستان نيز موثر است. رسيدگي به نيازمندي ها و مشکلات آن ها يعني تنظيم پرداخت هاي حقوقي به گونه اي که در مقابل فعاليت هاي سازماني و اداري آنان نيازهاي اوليه‌ي زيردستان تامين گردد.

امام علي (ع) همين توصيه را به مالک اشتر مي نويسد: [2] و اجعل لذوي الحاجات منک قسماً تفرغ لهم فيه شخصک و تجلس لهم مجلساً عاماً فتتواضع فيه لله الذي خلقک و تقعد عنهم جندک و اعوانک من احراسک و شرطک حتي يکلمک متکلمهم غير