روش‌هاي تربيتي در يک نگاه کلي به دو دسته‌ي رو‌ش‌هاي عام و روش‌هاي خاص تقسيم مي‌شوند: روش‌هاي عام روش‌هايي هستند که در حوزه‌ي حذف يا کاهش يک رفتار ناپسند و يا تحقق يک رفتار نيک و پسنديده کارايي دارند و روش‌هاي خاص بر يکي از حوزه‌هاي فوق مفيدند. روش‌هاي عام تربيتي که از آيات و روايات و سيره‌ي عملي پيشوايان معصوم به دست مي‌آيد عبارت‌اند از:

1. روش سخنراني و موعظه

هم‌چون خطبه‌ها و سخنراني‌ها و خصوصاً موعظه‌هاي تکان دهنده‌ي پيامبر (ص) و ائمه (ع)؛ براي نمونه، امير مومنان علي (ع) در بازگشت از صفين براي لشکريان خويش خطبه‌اي قرائت نمود و مردگان قبرستان را مورد خطاب قرار داد و فرمود: يا اهل الديار الموحشه و المحال المقفره و القبور المظلمه يا اهل التربه يا اهل الغربه يا اهل الوحده يا اهل الوحشه انتم لنا فرط سابق و نحن لکم تبع لا حق اما الدور فقد سکنت و اما الازواج فقد نکحت و اما الاموال فقد قسمت هذا خبر ما عندنا فما خبر ما عندکم؟ ثم التفت الي اصحابه اما لو اذن لهم في الکلام لاخبروکم ان «خير الزاد التقوي» [1]

اي ساکنان خانه‌هاي وحشتناک و مکان‌هاي خالي و قبرهاي تاريک، اي خاک‌نشينان، اي غريبان، اي تنهايان، اي وحشت‌زدگان، شما در اين راه بر ما پيش‌قدم شده‌ايد و ما نيز به شما ملحق خواهيم شد (اگر از اخبار دنيا بپرسيد به شما مي‌گويم) اما خانه‌هايتان را ديگران ساکن شده‌اند، همسرانتان به ازدواج افراد ديگر درآمده‌اند و اموالتان تقسيم شده است؛ اين خبري است که در نزد ماست؛ در نزد شما چه خبر؟ (سپس رو به اصحابش کرده، فرمود): هر گاه به آن‌ها اجازه‌ي سخن داده شود به شما خبر مي‌دهند که