3. کسب فضايل اخلاقي:

مانند طهارت، حيات طيبه، تزکيه و تهذيب، تقواي الهي، عدالت و غيره: وَ الَّذِينَ هُمْ لِلزَّکَاهِ فَاعِلُونَ [1]؛ و آنان که زکات مي‌پردازند. کَذلِکَ يبَينُ اللهُ آياتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يتَّقُونَ [2]؛ اين گونه، خداوند آيات خود را براي مردم بيان مي‌کند، باشد که پروا پيشه کنند. لِيقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ [3]؛ تا مردم به انصاف برخيزند. قَدْ اَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا، وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا [4]؛ که هر کس آن را پاک گردانيد، قطعاً رستگار شد و هر که آلوده‌اش ساخت، قطعاً دريافت. وَ امَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَ نَهَي النَّفْسَ عَنِ الْهَوَي، فَاِنَّ الْجَنَّهَ هِي الْمَاْوَي [5]؛ و اما کسي که از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد و نفس خود را از هوس بازداشت، پس جايگاه او همان بهشت است.

4. قرب الهي:

ابان بن تغلب از امام باقر (ع) چنين نقل مي‌کند: ان الله جل جلاله قال: ما يتقرّب الي عبد من عبادي بشيء احبّ الي مما افترضت عليه و انّه ليتقرّب الي بالنافله حتي احبّه فاذا احببتُه کنت سمعه الذي يسمع به و بصره الذي يبصر به و لسانه الذي ينطق به ويده الذي يبطش بها ان دعاني احبته و ان سالني اعطيته [6]؛ خداوند- جل جلاله- فرمود: هيچ يک از بندگانم به وسيله‌ي چيزي به من تقرب نمي‌جويد، تا اين که او را دوست مي‌دارم و آن گاه که او را دوست بدارم، گوش او مي‌شوم که به آن گوش مي‌شنود و چشم او مي‌شوم که به آن مي‌بيند و زبان وي مي‌شوم که به آن سخن مي‌گويد و دست او مي‌شوم که به آن (اشيا را) برمي‌گيرد؛ اگر مرا بخواند، اجابتش مي‌کنم و اگر از من درخواست کند، به او اعطا مي‌کنم.