مهم‌ترين ابزار معرفت، چشم و گوش (براي تحصيل علم حصولي) و قلب (براي تحصيل علم حضوري) است؛ البته انسان در بدو تولد از يک سري علوم غريزي و فطري و غير اکتسابي برخوردار است آيه‌ي مذکور به علوم اکتسابي و آگاهانه نظر دارد. اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِي خَلَقَ، خَلَقَ الْاِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ، اقْرَأْ وَ رَبُّکَ الْاَکْرَمُ، الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ، عَلَّمَ الْاِنْسَانَ مَا لَمْ يعْلَمْ [1]؛ بخوان به نام پروردگارت که آفريد. انسان را از خون بسته خلق کرد. بخوان که پروردگارت گرامي‌ترين است. آن که با قلم آموخت و به آدمي آنچه را نمي‌دانست آموزش داد.

3. فطرت خدا آگاه

4. وجود عنصر ملکوتي و روح الهي