اين انتساب به خداوند، به معناي انفکاک و جدا شدن چيزي از خدا و ورود آن به درون انسان نيست؛ زيرا اين برداشت‌ها کفر آلود و انحراف افکن است و بدان دليل که خداوند بسيط و غير مرکب است، نه چيزي از خدا کم مي‌شود و نه بر او افزون مي‌گردد. نتيجه آن که اضافه و انتساب روح به حق تعالي اضافه‌ي ملکيت است؛ چنان که در مورد کعبه يا بعضي از ايام، بيت الله يا يوم الله گفته مي‌شود. گر چه همه چيز ملک خداست و اضافه‌ي ملکيت به حق تعالي دارد، ولي به لحاظ شرافت و کرامتي که روح، کعبه و مانند اين‌ها دارند، اضافه و انتساب اين امور به خداوند به صراحت بيان شده است. از آيات قرآن مانند اَنْشَاْناهُ خَلْقاً آخَرَ استفاده مي‌شود که روح پديده‌اي غير از سنخ بدن است؛ اما، سخن صريحي از آيات قرآن راجع به اين که آيا روح به عرصه‌ي ماديات تعلق دارد يا مجردات، به دست نمي‌آيد. البته اگر از مشارکت لفظي روح انسان با روح ملائکه بتوان نوعي مشارکت معنايي را استفاده کرد، شايد بتوان تجرد روح آدمي را نتيجه گرفت؛ زيرا روح، در هر دو، منشا حيات و علم است و اين دو ويژگي در مجردات يافت مي‌شود. شايان ذکر است که جمعاً در پنج آيه تعبير «نفخ روح» به کار رفته است: دو مورد آن به حضرت آدم (ع) مربوط است، دو مورد به حضرت مريم و يک موردش در مطلق انسان