فِيهِ مِن روُحِهِ [1]، وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي[2]، فَنَفَخْنَا فِيهِ مِن رُوحِنَا[3] و غيره بر روح انساني دلالت ميکنند.
1-2-1-2-6. حقيقت روح در قرآن
در قرآن واژهي روح در دو معنا استعمال شده است:
الف) فرشته
وَ اَتَينَا عِيسَي ابْنَ مَرْيمَ الْبَينَاتِ وَ اَيدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ[4]؛ و عيسي، پسر مريم را معجزههاي آشکار بخشيديم و او را با «روح القدس» تاييد کرديم.
وَ اَيدَهُم بِروحٍ مِنْهُ[5]؛ و آنها را با روحي از جانب خود تاييد کرده است.
وَ کَلِمَتُهُ أَلْقَاهَا إِلَي مَرْيمَ وَ رُوحٌ مِنْهُ[6]؛ و کلمهي اوست که آن را به سوي مريم افکنده و روحي از جانب اوست.
تَنَزَّلُ الْمَلائِکَهُ وَ الرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم[7]؛ در آن (شب) فرشتگان، با روح به فرمان پروردگارشان، براي هر کاري (که مقرر شده است) فرود آيند.
فَأَرْسَلْنَا اِلَيهَا روُحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَراً سَوِياً[8]؛ سپس روح خود را به سوي او فرستاديم، تا به (شکل) بشري خوش اندام بر او نمايان شد.
ب) روح انسان
روحي که در قرآن به انسان اطلاق شده، در همهي موارد به خدا انتساب پيدا کرده است؛ مانند:
وَ مَرْيمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهِ مِن رُوحِنَا[9]؛ و مريم دخت عمران