2. زندگي سياسي که از آنِ افراد شهرت طلب‌ است؛

3- زندگي تعقلي که به افراد با بصيرت و فضيلت جو تعلق دارد.

11. غايت آدمي

غايت آدمي سعادت است و سعادت عبارت است از مطابقت عمل و نفس با فضايل؛ و فضايل بر دو نوع‌اند: فضايل عقلاني که شامل حکمت و فرزانگي است، و فضايل اخلاقي که شامل شجاعت، سخاوت و جوانمردي است.

شايان ذکر است که اصالت با فضايل عقلاني است؛ زيرا فضايل اخلاقي تابع فضايل عقلاني‌اند. سعادت نه تصادفي به دست مي‌آيد و نه ذاتي کسي است؛ زيرا اگر ذاتي افراد بود قابل تغيير و تحول نبود. سعادت استعدادي است که با تمرين و ممارست دايمي به فعليت مي‌رسد؛ البته بايد از افراط و تفريط در کسب فضايل پرهيز کرد.

4-1-6. انسان‌شناسي اگزيستانسياليسيم (Existentialism)

مشهورترين مکاتب فلسفي در قرن اخير در مغرب زمين که با عنوان فلسفه‌ي معاصر از آن‌ها ياد مي‌کنند، عبارت‌اند از:

1. پوزيتيويسم (تحقق‌گرايي)؛

2. اگزيستانسياليسم (وجود گرايي)؛

3. فنومنولوژيسم (پديدار شناسي)؛

پوزيتيويسم و اگزيستانسياليسم کاملاً در تضاد با يکديگرند و اين نزاع و معارضه در ميان طرفدران‌شان- حتي در کشورهاي آسيايي، مانند ايران- مشهود است. تنها اشتراک اين دو مکتب آن است که با فلسفه‌هاي گذشته‌ي خود معارضه کرده و آن‌ها را فلسفه‌ي سنتي (Traditional Philosophy) ناميده‌اند.

نکته‌ي قابل توجه اين است که طرف‌داران پوزيتيويسم که به دو شاخه‌ي منطق رياضي و تحليل زباني تنوع مي‌يابند، از اطلاق عنوان پوزيتيويسم پرهيز مي‌کنند؛ همان‌گونه که مقلدان و تابعان اگزيستانسياليسم چنين روي‌کردي دارند؛ به اين سبب که عنوان پوزيتيويسم را اگوست کنت و نام اگزيستانسياليسم را ژان پل سارتر ابداع و ارائه نموده‌اند و چون طرف‌داران اين دو مکتب با نظرها و ديدگاه‌هاي اين دو شخصيت