فايده دوّم- مصونيّت از شرّ شيطان‌

و سركوب شهوت و دفع فتنه‌هاى آن و نگهدارى چشم از حرام و حفظ هواى نفس.

پيامبر اكرم (ص) نيز به همين مطلب اشاره كرده، مى‌فرمايد: «هر كس ازدواج كند نصف دينش را حفظ كرده است و بايد نسبت به نصف ديگر آن از خدا بترسد»«49» و نيز اشاره فرموده، مى‌گويد: «بايد تشكيل خانواده دهيد، و هر كس قادر بر تشكيل خانواده نيست، بايد روزه بگيرد كه روزه مانع سركشى شهوت است.»«50»

بيشترين روايات و اخبارى كه قبلا نقل كرديم به همين معنا اشاره دارد و اين معنا غير از معناى اوّل است، زيرا غريزه شهوت زمينه‌اى است براى به دست آوردن فرزند، بنابراين ازدواج براى سرگرمى شهوت و جلوگيرى از گرفتارى آن كافى است آدمى را از شرّ سيطره آن باز مى‌دارد، امّا كسى كه به خاطر علاقه به جلب رضاى مولا، فرمان او را مى‌برد، فرق دارد با كسى كه براى نجات از سيطره شهوت، فرمان مى‌برد، شهوت و فرزند هر دو در حدّ توان انسانند و ما بين آنها ارتباط وجود دارد و درست نيست كه بگويند:

هدف، كامجويى است و فرزند لازمه آن است همان طورى كه لازمه غذا خوردن، رفع حاجت است و مقصود بالذات آن نيست، بلكه فرزند بالفطره و بر اساس حكمت مورد نظر و هدف است و شهوت انگيزه‌اى است براى آن. به جان خودم سوگند كه در شهوت جز واداشتن به توليد نسل، حكمت ديگرى وجود دارد و آن عبارت از اين است كه در ارضاى شهوت لذتى موجود است كه اگر دوام داشته باشد، هيچ لذّتى با آن برابرى نمى‌كند، زيرا انسان را به لذّتهاى موعود در بهشت متوجّه مى‌سازد! و از طرفى، تشويق به لذّتى كه هيچ طعمى نداشته باشد، بى‌فايده است- به طور مثال- اگر عنّين را وادار به لذّت آميزش كنند و يا كودك را تشويق به لذّت پادشاهى و سلطنت نمايند، اين تشويق و ترغيب بى‌فايده است. بنابراين يكى از فوايد لذّتهاى دنيا، علاقه به دوام آنها در بهشت‌