نباشد بدون ازدواج خدا را ملاقات كند. آن چهار جهت عبارتند از:

1- موافقت لطف الهى با كوشش در به‌دست آوردن فرزند براى بقاى نسل انسان 2- طلب محبت رسول خدا (ص) در افزودن به افراد مورد مباهات آن حضرت 3- تبرك جستن به دعاى فرزند صالح پس از خود 4- شفاعت‌طلبى به وسيله مرگ فرزند خردسال، اگر پيش از انسان بميرد.

اما مورد اول از همه موارد ظريفتر و بدور از درك و فهم عموم مردم است و در نزد اهل بينش كه در عجايب آفرينش پروردگار و قلمرو حكمتش ژرف مى‌نگرند از همه آن موارد شايسته‌تر و مهمتر است، و هر كسى كه از عجايب آفرينش آگاه باشد و به راز خلقت زمين و آسمانها توجه كند مى‌فهمد كه خداوند سبحان، اراده فرموده تا نسل آدمى باقى بماند و وسايلى را براى اين منظور مرتب كرده است، پس هر كس از ازدواج رو برتابد از هدف الهى رو برتافته و وسايلى را كه او فراهم فرموده معطّل كرده است.

بنابراين شايسته عذاب الهى است.

توضيح مطلب آن كه اگر آقايى به بنده‌اش، بذر و وسايل كشت بدهد و زمينى را براى كشت آماده كرده باشد و بنده نيز توانايى كشت داشته باشد بعلاوه كسى را بر او موكل سازد تا بر انجام كشت نظارت كند، امّا بنده تنبلى كند و ابزار كشت را بى‌كار گذارد و بذر را بيهوده رها كند تا از بين برود و آن موكل را با نوعى چاره سازى از خود دور سازد، مسلم است كه از طرف مولا و آقاى خود سزاوار سرزنش و عذاب خواهد بود.

خداوند سبحان دو زوج مرد و زن را آفريده و نطفه را در مهره‌هاى كمر خلق كرده و رگ و پيهايى را براى آن فراهم ساخته و رحم زنان را جا و محل نگهدارى نطفه آفريده و انگيزه شهوت را بر مرد و زن هر دو مسلّط فرموده است بنابراين اين افعال و ابزار كار به زبان گويا و بدور از ابهام مقصود آفريدگار را بيان مى‌كنند و با معرفى امكانات خود، خردمندان را ندا مى‌دهند، تمام اينها در صورتى است كه خداوند مقصود خويش را به زبان پيامبرش بيان نمى‌كرد، آن جا كه فرموده است: «ازدواج كنيد تا افزون شويد.» و