بپردازى و اگر تنگدستى با زبان خوش رضايت او را جلب كنى و با نرمش او را از نزد خود بازگردانى.

اما حق كسى كه با تو رفت و آمد دارد، آن است كه او را نفريبى و با او دغلبازى نكنى و به نيرنگ رفتار نكنى و نسبت به داشتن رفتار بد با او از خدا بترسى.

اما حق دشمنى كه بر تو ادّعايى دارد، آن است كه اگر ادّعايى كه نسبت به تو دارد درست است تو در حقيقت به زيان خود گواه او باش و مبادا به او ستم كنى و بايد حق او را بپردازى. اما اگر ادّعاى باطلى دارد با او مدارا كنى و جز از راه مدارا با او برخورد نكنى و مبادا كارى كنى كه باعث خشم خدا شود. و لا قوّة الّا باللّه.

اما حق دشمنى كه تو بر او ادّعايى دارى، آن است كه اگر حرفت درست است در گفتگوى با او براى خاتمه دادن به دعوا به نيكى سخن بگويى و حق او را انكار نكنى و اگر سخن تو بيجاست از خداى عزّ و جلّ بترسى و به درگاه خدا توبه كنى و از ادّعايت دست بردارى.

اما حق كسى كه با تو مشورت مى‌كند، آن است كه اگر نظر خوبى در آن باره دارى او را راهنمايى كنى و اگر چيزى به نظرت نمى‌رسد- ولى كسى را مى‌شناسى كه صاحب نظر است- او را به آن فرد معرفى كنى.

اما حق كسى كه تو با او مشورت مى‌كنى، آن است كه اگر پيشنهادى بر خلاف ميل تو داد او را متّهم نسازى و اگر مطابق ميل تو نظر داد شكر و سپاس خدا را بگويى.

اما حق آن كه از تو نصيحت مى‌طلبد، آن است كه نصيحت خود را به او ادا كنى، علاوه بر اين بايد نصيحت تو با محبّت و دلسوزى همراه باشد.

اما حق نصيحت كننده، آن است كه در برابر او متواضع باشى و به جان و دل نصيحتش را بشنوى، پس اگر سخن حق گفته بود خدا را شكر كنى و اگر نادرست بود باز هم با محبت برخورد كنى، مبادا او را متهم كنى و بدانى كه او اشتباه كرده است نه آن كه او را مؤاخذه كنى. البته در صورتى كه او سزاوار اتّهام بوده باشد به هيچ وجه نبايد به‌