بعضى گفته‌اند: فقط افراد سبك مغز و خوشگذران هستند كه مزاح مى‌كنند و هر كه در انجمنى دچار شوخى و يا جار و جنجالى شد بايد در وقت برخاستن از مجلس خدا را ياد كند.

پيامبر (ص) فرمود: «هر كه در مجلسى بنشيند و سر و صداى زيادى كند و پيش از بلند شدن از آن مجلس بگويد: پروردگارا منزّهى تو و من تو را مى‌ستايم، گواهى مى‌دهم كه هيچ معبود بحقّى جز تو وجود ندارد، من از تو طلب آمرزش مى‌كنم و به درگاه تو باز مى‌گردم» خداوند هر گناهى را كه او در اين مجلس مرتكب شده است، مى‌آمرزد.«78»

باب سوم در حق مسلمان، خويشان، همسايگان و بردگان و كيفيت معاشرت با كسانى كه چنين ارتباطهايى با انسان دارند.

بدان كه انسان يا با ديگران است و يا تنهاست و از آن جا كه زندگى انسان به تنهايى مشكل است و جز با معاشرت با همنوعان ميسّر نيست، ناگزير بايد آداب معاشرت را بياموزد و براى هر معاشرى در معاشرتش آدابى است و اين آداب نيز به قدر حق اوست و حقش نيز به مقدار رابطه‌اى است كه بر اساس آن معاشرت برقرار شده است. رابطه يا رابطه خويشاوندى است كه خصوصى‌ترين رابطه است و يا رابطه اخوّت اسلامى است كه

عمومى ترين نوع روابط مى‌باشد و يا رابطه همسايگى و يا هم سفرى و يا هم مكتبى و هم درسى است و يا دوستى و برادرى است هر كدام از اين روابط چندين درجه دارد، بنابراين خويشاوندى داراى حقى است و ليكن حق خويشاوند محرم مهمتر است. محرم حقى دارد اما حق پدر و مادر مهمتر است. همچنين حق همسايه بر حسب دورى و نزديكى به منزل تو متفاوت است و تفاوت بر حسب ميزان نسبت مشخص مى‌شود تا آن‌