كم صديق عرفته بصديق *** صار احظى من الصّديق العتيق‌

و رفيق رأيته فى طريق *** صار عندى هو الصديق الحقيق«70»

و هر گاه فضيلت را براى خود ببيند، دوستش را كوچك شمرده است و اين صفت در بين عموم مسلمين نكوهيده است. پيامبر (ص) فرمود: «در بدى شخص همين بس كه دوستش را تحقير كند»«71» و از كمال انبساط و ترك تكلّف آن است كه با دوستانش در هر هدفى كه دارد مشورت كند چرا كه خداى تعالى فرموده است: وَ شاوِرْهُمْ في الْأَمْرِ«72» و سزاوار نيست كه چيزى از اسرارش را از ايشان پوشيده دارد، همان طورى كه از يعقوب برادرزاده معروف نقل كرده‌اند كه گويد: اسود بن سالم نزد عمويم، معروف، كه با هم دوست بودند، آمد و گفت: همانا بشر بن حارث، دوستى با تو را، دوست مى‌دارد اما شرم مى‌كند كه آن را به زبان آورد، مرا نزد تو فرستاده تا از تو بخواهم كه مابين خود و او عقد اخوت برقرار كنى، اخوّتى كه بر آن اعتماد و تكيه كند، امّا شرايطى نيز دارد. يكى اين كه دوست ندارد اين دوستى به زبانها بيفتد و ديگر آن كه بين تو و او ديدار و ملاقاتى نباشد، زيرا او از ملاقات زياد ناراحت مى‌شود. معروف پاسخ داد: اما من وقتى با كسى دوست شدم، جدايى از او را شب و روز نمى‌پسندم، بلكه همه وقت از او ديدن مى‌كنم و در هر حال او را بر خودم مقدّم مى‌دارم. و آنگاه در فضيلت دوستى و محبّت در راه خدا احاديث زيادى را نقل كرد، سپس در آن باره گفت: رسول خدا (ص) با على برادر شد،«73» پس در علم با او شريك شده«74» و شتران قربانى را با او تقسيم كرد«75» و