در عبادات مستحبى به او اعتراض نكنند، زيرا گروهى از صوفيه با اين شرط رفاقت مى‌كردند كه در چهار چيز مساوات كنند: اگر تمام روز بخورد، دوستش نگويد: روزه بگير، و اگر تمام روزگار را روزه بگيرد، به او نگويد افطار كن، و اگر تمام شب را بخوابد، به او نگويد: برخيز و اگر تمام شب را نماز بخواند، نگويد: بخواب و تمام حالات وى در نزد او بى‌كم و زياد برابر باشد زيرا تمام اينها لا محاله برخاسته از حركت طبع، به سمت ريا و تحفّظ است، بنابراين هر كه زحمت نداشت دوستى و الفتش دوام يافته و هر كه كم هزينه باشد، علاقه و محبتش پايدار بماند.

يكى از صحابه مى‌گويد: خداوند كسانى را كه باعث زحمت شوند، لعنت كرده است. پيامبر (ص) فرمود: «من و پرهيزگاران از امتم از كسانى كه باعث زحمت شوند بيزاريم.»«65» يكى از بزرگان گويد: هر گاه مردى در خانه برادرش چهار رفتار را پيشه كند، انس و الفتش با او كامل است: در خانه او غذا بخورد و دستشويى برود و بخوابد و نماز گزارد. اين مطلب را به يكى از مشايخ گفتند، او گفت: رفتار پنجم باقى مانده است و آن حضور با خانواده خود و همبستر شدن با اوست، زيرا خانه، براى نهان داشتن اين پنج چيز لازم است، اگر نه مساجد براى قلب اهل عبادت آرامش بخش‌تر است و هر گاه اين پنج رفتار را پيش گرفت يگانگى كامل شده و شرم از بين مى‌رود و انبساط و شادى بيشتر مى‌شود و سخن عرب در وقت سلام به يكديگر وقتى كه مى‌گويند: مرحبا و اهلا و سهلا به همين مطلب اشاره دارد يعنى: تو در نزد ما و در دل ما جا دارى و مى‌توانى با ما انس بگيرى و از ما دلگير نشوى و حضور تو در نزد ما سهل و بى زحمت است.

مى‌گويم: در مصباح الشريعه«66» از امام صادق (ع) رسيده است كه فرمود: «شخصى كه خود را به زحمت مى‌اندازد، خطاكار است، هر چند كه ظاهرا به حقيقت رسد و آن كه‌