كند خود مرتكب گناه شده و آنان نيز مرتكب گناه شده‌اند و هر كه خويشتن را در حد خودش قرار دهد خود و دوستانش را به زحمت انداخته و هر كه نفس خويش را پايين‌تر از حدّ آن قرار دهد هم خود در امان است و هم دوستانش در امانند و كمال ساده گرفتن، در برچيدن بساط تكلّف است به حدى كه از او شرم نكنند در آنچه خود از خويشتن شرم نكنند.

على (ع) فرمود: «بدترين دوستان كسى است كه براى تو ايجاد زحمت كند و آن كه تو را نيازمند به مدارا و وادار به معذرتخواهى كند.»

جعفر بن محمّد (ع) مى‌فرمود: «گرانبارترين برادرانم بر من كسى است كه باعث زحمت من باشد و من از او رودربايستى داشته باشم و سبكبارتر از همه بر دلم كسى است كه با او چنان باشم كه تنها بودم.»

فضيل گويد: مردم به دليل تكلّف از هم جدا مى‌شوند، يكى از آنان با برادرش ديدار مى‌كند و براى او ايجاد زحمت مى‌كند و در نتيجه آن دوست از وى جدا مى‌شود.

جنيد مى‌گويد: هيچ گاه دو فردى كه در راه خدا با يكديگر دوست شده‌اند از يكديگر دورى نمى‌كنند و يا خشمگين نمى‌شوند، مگر آن كه نقصى در يكى از آنها باشد.

به يكى از بزرگان گفتند: با چه كسى مصاحبت خوب استي گفت: آن كه از زحمت تو بكاهد و مشكل بر حذر بودن را از ميان تو و خودش برطرف سازد.

يكى از صوفيه مى‌گويد: با مردم معاشرت مكن، مگر با كسى كه با نيكوكارى در نزد او فزونى نيابى و با ارتكاب گناه كاستى نيابى، بلكه اين نيكى و بدى به سود و زيان خودت مى‌باشد و تو در نزد او به هر حال برابرى. البته از اين رو آن سخن را گفته كه بدان وسيله انسان از تكلّف و تحفّظ رهايى مى‌يابد و اگر نه طبعا وقتى كه ببيند در نزد وى كاستى مى‌گيرد، وادار مى‌شود تا از او بر حذر شود.

يكى از بزرگان مى‌گويد: با اهل دنيا با ادب و با اهل آخرت با دانش رفتار كن ولى‌