حق هفتم: وفادارى و صميميت،

معناى وفا همان ثابت قدمى و ادامه دوستى است با خود او تا زمان مرگ و با اولاد و دوستان او پس از مرگش، زيرا دوستى به خاطر آخرت است. پس اگر پيش از مرگ قطع شود، تمام عمل از بين رفته و سعى و تلاش ضايع شده است. از اين روست كه پيامبر (ص) در ضمن هفت گروهى كه خداوند برايشان سايه مى‌افكند فرمود: «دو برادرى كه در راه خدا يكديگر را دوست بدارند، با هم باشند و بر آن اساس از هم جدا شوند.»«57»

يكى از بزرگان گويد: اندكى وفا داشتن نسبت به كسى پس از مرگ وى، بهتر است از وفاى زياد داشتن نسبت به او در زمان حيات وى، از اين رو نقل كرده‌اند:

«پيامبر (ص) پيرزنى را كه بر آن حضرت وارد شد گرامى داشت. علّت را پرسيدند فرمود: اين پيرزن زمان زندگى خديجه نزد ما مى‌آمد و احترام عهد گذشته از ديانت است.»«58» بنابراين از وفادارى، رعايت همه دوستان و خويشاوندان و بستگان دوست است و رعايت آنان در دل دوست مؤثرتر از رعايت شخص اوست، زيرا شادمانى او به خاطر دلجويى از وابستگانش بيشتر مى‌شود، و دليلى بر فزونى شفقت و دوستى وجود ندارد جز سرايت آن از دوست به تمام كسانى كه به او وابسته‌اند حتى به سگ در منزل او كه سزاوار است در دل از ساير سگان متمايز باشد و هر وقت وفاى به دوام محبت منقطع شود، شيطان او را سرزنش كند، زيرا شيطان در مورد هيچ دو نفرى كه در كار خيرى يكديگر را يارى مى‌كنند به قدر دو كس كه در راه خدا برادر و دوست يكديگرند حسد نمى‌ورزد. از اين رو شيطان در اين مورد تلاش مى‌كند تا رابطه بين دو دوست را به هم بزند. خداى تعالى فرموده است: وَ قُلْ لِعِبادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ«59» و خداى تعالى از قول يوسف خبر مى‌دهد: من بَعْدِ أَنْ نَزَغَ الشَّيْطانُ بَيْنِي وَ بَيْنَ إِخْوَتِي‌