غزّالى گويد: ابو درداء مى‌گفت: من هفتاد تن از برادرانم را در سجده‌هايم به اسم، نام مى‌برم.

محمد بن يوسف اصفهانى مى‌گفت: كجا همانند دوست شايسته پيدا مى‌شود! خانواده تو ميراثت را تقسيم مى‌كنند و از آنچه به جا گذاشته‌اى بهره‌مند مى‌شوند در حالى كه او تنها در غم تو نشسته و نگران اعمال تو است. در تاريكى شب براى تو دعا مى‌كند در حالى كه تو زير خروارها خاك مدفونى. برادر صالحت به فرشتگان اقتدا مى‌كند زيرا در خبر آمده است: وقتى كه بنده خدا مى‌ميرد، مردم مى‌گويند: از خود چه باقى گذاشت و فرشتگان مى‌گويند: پيش از خود چه فرستادي«55».

بخاطر آنچه پيش از خود فرستاده، خوشحال مى‌شوند، و راجع به آن جويا مى‌شوند و دلسوزى مى‌كنند و گفته مى‌شود: هر كه از مرگ برادرش مطّلع شود، و برايش ترحّم و طلب مغفرت كند گويا بر جنازه او حاضر شده و بر او نماز گزارده است.

از رسول خدا (ص) نقل شده است كه فرمود: «مثل ميّت در قبرش همانند غريقى است كه به هر چيزى چنگ مى‌اندازد، منتظر دعاى فرزند، پدر يا برادر و يا خويشاوند است»«56» و از دعاى زندگان انوارى همچون كوهها به قبر مردگان وارد مى‌شود.

يكى از پيشينيان مى‌گويد: دعا براى اموات، به منزله هدايايى است كه زنده‌ها به يكديگر مى‌دهند. فرشته‌اى به همراه طبقى از نور كه به روى آن حوله‌اى از نور كشيده‌اند، وارد قبر ميّت مى‌شود و مى‌گويد: اين هديه‌اى است براى تو از طرف فلان برادرت، از طرف فلان خويشاوند تو. ميّت بدان وسيله خوشحال مى‌شود همان طورى كه شخص زنده به وسيله هديه خوشحال مى‌شود.