مى‌كرد.»«2» بنابراين بيش از سه مرتبه شرط ادب نيست و اما قسم دادن شخص درباره خوردن چيزى ممنوع است.

حسن بن على (ع) فرمود: «غذا كم ارزش تر از آن است كه درباره‌اش قسم ياد كنند.»

4- لازم نباشد كه رفيقش به او بگويد: بخور.

يكى از ادبا مى‌گويد: «بهترين شخص در موقع غذا خوردن كسى است كه رفيقش ناچار نشود از او بخواهد غذا بخورد و زحمت گفتن غذا بخور، را از او بردارد و سزاوار نيست كه چيزى را از آنچه ميل دارد، به خاطر اين كه ديگران نگاه مى‌كنند ترك كند، زيرا اين كار خلاف واقعيت است، بلكه بر طبق معمول و عادت خود رفتار كند و از آن عادتى كه در تنهايى دارد چيزى كم نكند، ليكن خود را در تنهايى به حسن ادب عادت دهد تا در بين جمع نياز به انجام عملى خلاف واقع و تصنّعى نداشته باشد. آرى اگر به خاطر ايثار به برادران ايمانى و در صورت لزوم با توجّه به آنها غذا كم بخورد خوب است و اگر با نيّت همراهى و تحريك نشاط ديگران در خوردن غذا به خوردن ادامه دهد، اشكالى ندارد بلكه خوب است.»

جعفر بن محمّد (ع) مى‌فرمايد: «بهترين دوستانم كسانى هستند كه زياد بخورند و لقمه شان را بزرگ بردارند و سنگين‌تر از همه كسى است كه وقت غذا خوردن مرا وادار به تعارف كند.»«3»

تمام اين احاديث اشاره بر اين مطلب دارند كه غذا خوردن بايد روى جريان عادى باشد، نه تصنّعى.

امام صادق (ع) فرمود: «محبّت كسى نسبت به برادر مسلمانش با كامل خوردن غذا در منزل او آشكار مى‌شود.»«4»