غبار بر باد رفته خواهد بود. خداى عزّ و جلّ مى‌فرمايد: أَ فَمَنْ أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‌ تَقْوى‌ من الله وَ رِضْوانٍ خَيْرٌ أَمْ من أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‌ شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانْهارَ به في نارِ جَهَنَّمَ ...«48» و تفسير تقوا عبارت است از ترك چيزى كه گرفتن آن مانعى ندارد از ترس آن كه مبادا مرتكب خلافى بشود و آن در حقيقت طاعت و ذكر است بدون نسيان و علم است بدون جهل كه پذيرفته و غير مردود است.

غزالى گويد: «اين بود موارد دقيق پارسايى و تقوا از نظر سالكان راه آخرت، و تحقيق در آن باره چنين است كه پرهيزگارى آغازى دارد كه عبارت است از خوددارى از آنچه فتوا حرام كرده و آن پرهيزگارى مردمان عادل مى‌باشد و انتهايى دارد كه عبارت از پرهيز صديقين است و آن خوددارى از تمام چيزهايى است كه براى خدا نباشد از چيزهايى كه روى هواى نفس انجام گيرد و يا آن كه به واسطه عمل ناپسندى به او برسند و يا خود واسطه عمل ناشايستى باشد و بين اين دو، مراتب مختلفى در احتياط وجود دارد. پس هر چه بنده نسبت به نفس خود سختگيرتر باشد در روز قيامت سبكبارتر و از صراط زود گذرتر و دورتر از آن خواهد بود كه كفّه بديهايش بر كفه خوبيهايش بچربد و تفاوت منازل در آخرت بر حسب تفاوت اين درجات پرهيز است همچنان كه دركات آتش دوزخ درباره ستمگران نيز بر حسب تفاوت پليدى درجات حرام، فرق مى‌كند، و هر گاه حقيقت كار را فهميدى اختيار و انتخاب با تو است اگر خواستى بيشتر احتياط كن و اگر مايلى جلو هواى نفست را رها كن، اگر احتياط كنى به نفع خودت عمل كرده‌اى و اگر بى‌بندوبار باشى به زيان خودت عمل كرده‌اى.