چيزى را مى‌خورد.»«34»

از احمد بن محمد بن ابى نصر نقل شده است مى‌گويد: «به ابو الحسن- امام هفتم (ع)- عرض كردم: فدايت شوم، از خدا بخواهيد كه روزى حلال نصيبم كند، فرمود:

آيا مى‌دانى كه حلال چيستي عرض كردم: فدايت شوم، اما آنچه نزد ماست همين كسب پاك و پاكيزه است فرمود: علّى بن حسين (ع) مى‌فرمود: حلال قوت برگزيدگان است، بلكه تو بگو: خداوندا از روزى گسترده‌ات درخواست دارم.»«35»

غزالى گويد: «و اما آثار، ابن عباس مى‌گويد: خداوند نماز كسى را كه در شكمش مال حرام باشد، قبول نمى‌كند.»

سهل بن عبد الله شوشترى مى‌گويد: بنده‌اى به حقيقت ايمان نمى‌رسد، مگر اين كه در او چهار خصلت باشد: واجبات را مطابق سنّت انجام دهد، و حلال را با پرهيزگارى بخورد و از موارد نهى در ظاهر و باطن دورى كند و تا هنگام مرگ بر اينها پايدار بماند.

و گويد: هر كه دوست دارد با آيات صدّيقين آشنا شود، نبايد جز حلال بخورد و كارى جز مطابق سنّت و يا ضرورت انجام دهد.

مى‌گويند: هر كس چهل روز مال شبهه‌ناك بخورد، دلش را تيره و تار ساخته است و همين است تأويل قول خداى تعالى: كَلَّا بَلْ رانَ عَلى‌ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ«36» ابن مبارك گويد: واگذاشتن يك درهم شبهه‌ناك در نظر من محبوبتر است از صدقه دادن صد هزار درهم.

سهل مى‌گويد: هر كه مال حرام بخورد، اعضا و جوارحش بر او نافرمانى كنند، چه بداند و يا نداند عملى انجام ندهد، و هر كه خوراكش از راه حلال باشد، جوارح او فرمان ببرند و موفق به انجام كارهاى نيك شود.