به سمت پروردگار باز كند و بگويد: پروردگارا به من روزى بده، روزى بده، در حالى كه دنبال روزى نمى‌رود.»«33»

از علّى بن ابى حمزه روايت شده است كه مى‌گويد: «حضرت ابو الحسن (ع) را ديدم در ميان زمينى كه متعلّق به ايشان بود كار مى‌كرد، در حالى كه پاهايش غرق در عرق بود. عرض كردم: فدايت شوم، كارگران شما كجا هستندي فرمود:

على بن حمزه، كسانى كه از من و از پدرم بهتر بودند در زمين خود، كار مى‌كردند.

عرض كردم: مقصود شما كيستي فرمود: رسول خدا (ص) و امير المؤمنين (ع) و همه نياكانم كه به دست خود، كار مى‌كردند، كار كردن، روش انبيا و مرسلين و صالحان است.»«34»

از فضل بن ابى قره نقل شده است كه مى‌گويد: «بر امام صادق (ع) وارد شديم در حالى كه روى ديوار مشغول كار بود، عرض كرديم: فدايت شويم، اجازه بفرماييد اين كار را ما انجام دهيم و يا غلامانتان انجام بدهند، فرمود: نه، مرا به حال خودم بگذاريد زيرا من مايلم كه خداى عزّ و جلّ مرا در حالى ببيند كه كار مى‌كنم و براى كسب حلال خودم را به زحمت انداخته‌ام» و «امير المؤمنين (ع) در شدّت گرما به دنبال رفع نيازهاى زندگى‌اش مى‌رفت به اين منظور كه خداوند ببيند او در راه كسب حلال خود را زحمت مى‌دهد.»«35»

غزالى گويد: «اين بود، فضيلت كسب، ليكن عقدى كه بدان وسيله كسب صورت مى‌گيرد بايد داراى چهار ويژگى باشد: درستى، عدالت، احسان و دلسوزى نسبت به دين، و ما راجع به هر كدام از آنها يك باب فراهم كرده‌ايم، اينك از عوامل و اسباب صحّت و درستى كسب در باب دوّم شروع مى‌كنيم و آنها را نام مى‌بريم.»