داد در حقيقت او را آزرده است و آزردن ديگرى مجاز نيست. مگر به دليل جنايتى از جانب آن شخص و يا به مقتضاى ضرورتى از طرف آزار دهنده. خداى متعال فرموده است: فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلا تَبْغُوا عَلَيْهِنَّ سَبِيلًا«65»، يعنى در صدد بهانه جويى براى جدايى بر نياييد.

مى‌گويم: در كافى از امام صادق (ع) نقل شده است كه فرمود: «چيزى نيست كه خداوند حلال كرده باشد و به قدر طلاق در نزد او مبغوض باشد و خداوند دشمن مى‌دارد كسانى را كه زود طلاق مى‌دهند و زود ازدواج مى‌كنند.»«66»

و نيز از آن حضرت نقل شده است كه فرمود: «خداوند خانه‌اى را كه در آن وليمه عروسى داده شود، دوست مى‌دارد و خانه‌اى را كه در آن طلاق دهند، دشمن مى‌دارد و چيزى در نزد خدا مبغوض‌تر از طلاق نيست.»«67»

غزالى گويد: «اگر زن را پدرش مجبور كند، بايد مرد او را طلاق دهد، زيرا حق پدر مقدم است. ليكن پدر در صورتى مى‌تواند او را مجبور به طلاق كند كه هدف ناروايى نداشته باشد، امّا اگر زن شوهرش را بيازارد و به فاميل همسرش ناسزا گويد جنايتكار است همچنين وقتى كه بد خو يا از نظر دينى فاسد باشد.»

مى‌گويم، كلينى از حضرت ابو جعفر (ع) نقل كرده است: «آن حضرت زنى داشت كه مورد علاقه‌اش بود. روزى فرا رسيد كه او را طلاق داد و از اين بابت غمگين شد. يكى از مواليانش عرض كرد: فدايت شوم چرا آن زن را طلاق داديدي فرمود: من نام على (ع) را بردم و او از آن حضرت عيبجويى كرد و بد گفت از اين رو نخواستم كه پاره‌اى از آتش جهنم بر بدنم بچسبد!»«68»