از خطّاب بن سلمه نقل كرده‌اند كه گفت: «خدمت حضرت موسى بن جعفر (ع) رسيدم در حالى كه قصد داشتم از بداخلاقى زنم به آن بزرگوار شكايت كنم. قبل از اين كه من چيزى بگويم، فرمود: پدرم يك بار زن بداخلاقى را براى من تزويج كرده بود، من خدمت آن حضرت از بدخويى وى شكايت كردم، به من فرمود: چه چيز تو را مانع از جدايى او شده استي خداوند اين را به اختيار تو گذاشته است. پس من با خود گفتم: غم و اندوهم بر طرف شد.»«69»

غزالى گويد: «اگر اذيّت از طرف شوهر باشد، زن حق دارد كه مبلغى از مال خودش را بپردازد و براى مرد مكروه است كه بيش از آنچه داده است از زن بگيرد، زيرا اين عمل ظلم و تجاوز به حق زن و نوعى تجارت بر ناموس است. خداى متعال فرموده است: فَلا جُناحَ عَلَيْهِما فِيمَا افْتَدَتْ به«70». بنابراين پس گرفتن مبلغى كه زن دريافت كرده و حتى كمتر از آن شايسته است. اگر زن از همسرش بدون هيچ آزار و اذيّتى درخواست طلاق كند، گنهكار است. رسول خدا (ص) فرموده است: «هر زنى كه از همسرش بدون چيزى كه باعث ناراحتى او شده باشد درخواست طلاق كند، بوى بهشت را استشمام نمى‌كند»«71» و در روايت ديگر: «بهشت بر او حرام است.»«72»

پيامبر (ص) فرمود: «زنانى كه مالى را به شوهر خود مى‌بخشند تا طلاق بگيرند، منافقند.»«73»

وانگهى شوهر بايد چهار چيز را در طلاق دادن رعايت كند:

«اوّل، آن كه زن را در زمان پاكى از عادت ماهيانه طلاق دهد كه در آن زمان پاكى همبستر نشده باشد، زيرا طلاق در زمان حيض و پاكى كه مجامعت صورت گرفته باشد