رسول خدا (ص) همواره ميان زنان خود در بخشش و بيتوته در شبها با عدالت رفتار مى‌كرد و مى‌گفت: «خدايا اين تلاش و كوشش من است در مورد آنچه در اختيار من است امّا درباره آنچه در اختيار تو است و من اختيارى ندارم، مرا توانى نيست.»«61»

يعنى محبت از اختيار من خارج است.

هر گاه يكى از زنان يك شب خودش را به هوويش ببخشد و شوهر هم راضى باشد حق بيتوته براى هوو ثابت مى‌شود.

نهم، در نافرمانى زنان،

هر گاه بين زن و شوهر اختلافى پيش آيد و سازش نكنند اگر ناسازگارى از هر دو طرف و يا تنها از طرف مرد باشد و زن نتواند همسرش را به سازش بكشاند و مرد نيز قادر نباشد كه اصلاح كند ناگزير بايد دو نفر از طرف مرد و زن انتخاب شوند تا بين آنها داورى كنند و سازش دهند كه اگر آنها قصد اصلاح داشته باشند خداوند آنان را موفّق خواهد كرد. اما اگر نافرمانى تنها از طرف زن باشد، پس مردان بر زنان مسلّطند و آن مرد مى‌تواند همسرش را ادب و به زور وادار به اطاعت كند، با وجود اين بايد به تدريج او را ادب كند به اين ترتيب

كه نخست موعظه كند و بترساند و تهديد كند و اگر موفق نشد موقع خوابيدن در بستر بى‌اعتنايى كند و صورتش را برگرداند و يا جدا بخوابد و در حالى كه خود در خانه است، از يك شب تا سه شب او را در خوابيدن تنها بگذارد، و اگر اين هم مفيد واقع نشد كتك نه چندان سختى بزند به طورى كه او را برنجاند اما استخوانى نشكند و جايى از بدنش خونى نشود و حق ندارد به صورتش لطمه‌اى بزند كه از آن نهى شده است.

از رسول خدا (ص) پرسيدند: «حق زن بر همسرش چيستي فرمود: وقت غذا، خوراك او را بدهد و به هنگام احتياج به لباس، براى او لباس فراهم كند و با او تندى نكند و كتك نزند، مگر- در صورت ضرورت- تنبيه كم آزارى كند و جز در خانه از او