دارد كه براى پرسيدن مسأله‌اش از خانه بيرون رود، بلكه واجب است برود و مرد اگر مانع شود گنهكار است و هر وقت واجبات را آموخت حق ندارد بدون رضاى شوهر به مجلس ذكر و يا براى آموختن مسائل بيشتر بيرون رود و هر گاه زن در حكمى از احكام حيض و استحاضه كوتاهى كند و مرد نيز به او تعليم ندهد بلكه به همراه زن از خانه بيرون رود با وى در گناه شريك است.

هشتم، هر گاه مردى چندين زن داشته باشد، بايد عدالت را در ميان آنها رعايت كند

و مبادا به يكى بيشتر از ديگران علاقه نشان دهد پس اگر به سفرى رفت و خواست يكى از آنها را به همراه خود ببرد بايد ميان آنها قرعه بزند چرا كه رسول خدا (ص) چنين مى‌كرد.«58» و اگر شبى را كه متعلّق به زنى است در حق وى ستم روا داشته و حقش را ضايع كرده است بايد قضاى آن را به جا آورد زيرا قضاى عمل بر او واجب است و در اين مورد لازم است كه مرد احكام تقسيم كردن شبها را بين همسرانش بداند و بيان آن به درازا مى‌كشد.

پيامبر (ص) فرمود: «هر كس دو زن داشته باشد و به يكى بيشتر علاقه مند باشد- و به عبارت ديگر: بين آنها به عدالت رفتار نكند- روز قيامت در حالى بيايد كه يك طرف طرف بدنش كج باشد.»«59» البته اين عدالت مربوط مى‌شود به دادن چيزى و بيتوته در شب امّا عدالت در دوست داشتن و آميزش خارج از حد اختيار است. خداى متعال مى‌فرمايد: وَ لَنْ تَسْتَطِيعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَيْنَ النِّساءِ وَ لَوْ حَرَصْتُمْ«60»: در علاقه نفسانى و گرايش قلبى هرگز نمى‌توانيد به عدالت رفتار كنيد و اين تفاوت، باعث تفاوت در آميزش مى‌شود.