شود، با لفظ انكاح يا تزويج و يا كلمه‌اى كه معناى مخصوص آنها را بدهد به هر زبانى كه باشد از طرف دو شخص مكلّف كه هيچ كدام زن نباشند، چه طرف عقد زوج يا ولىّ و يا وكيل آنها باشد.»

مى‌گويم: از نظر ما- شيعه- اگر اجراكننده صيغه عقد، زن باشد مانعى ندارد.

غزالى گويد: «اما آداب ازدواج، پيشنهاد و خواستگارى توسط ولى قبل از هر چيز انجام مى‌گيرد، اگر زن عدّه باشد بايد پس از پايان عده باشد نه در حال عده، همچنين در حالى كه ديگرى خواستگارى كرده نبايد خواستگارى كند زيرا از اين كار نهى شده است.

از جمله آداب ازدواج، خواندن خطبه پيش از نكاح و ضميمه كردن حمد الهى به ايجاب و قبول است، به اين ترتيب كه تزويج كننده مى‌گويد: سپاس خداى را و درود بر رسول خدا (ص) فلان دخترم را بر صداق معيّن به همسرى تو در آوردم آنگاه همسر مى‌گويد: سپاس خداى را و درود بر رسول خدا (ص) همسرى او را با اين صداق قبول كردم. و صداق بايد معيّن و سبك باشد و گفتن حمد پيش از خطبه نيز مستحب است.

از جمله آداب ازدواج آن است كه اگر زن دوشيزه است، وضع همسر به اطّلاع زن برسد كه اين براى سازش و الفت بهتر است از اين رو نگاه كردن به زن پيش از ازدواج جايز است، زيرا اين عمل ميان آنها تقرب ايجاب مى‌كند.

از جمله آداب ازدواج آن است كه، علاوه بر دو شاهد، جمعى از مردمان صالح نيز حضور داشته باشند. و نيز از جمله آداب ازدواج آن است كه هدف مرد از نكاح به پا داشتن سنّت، و نگه داشتن چشم از حرام، و كسب فرزند و ساير فوايدى باشد كه ذكر كرديم و قصدش تنها هواى نفس و كامجويى نباشد كه در اين صورت عملش از اعمال دنيوى خواهد بود در صورتى كه اين نيتّها مانع كامجويى نيست، چه بسا حقى كه مطابق هواى نفس است و محال نيست كه انگيزه وى كامجويى و حق دينى هر دو باشد.