لذا قرآن نشانه انحراف و بيمارى دل را اين چنين تبيين مى كند( :
و اذا ما انزلت سورة
) هر گاه سوره يى بر رسول اكرم ( ص ) نازل مى شد(
نظر بعضهم الى بعض هل يريكم من أحد
) & ( 127
توبه ) منافقينى كه در مجلس بودند , بعضى از آنها به بعضى ديگر
مى نگريستند تا ببينند اگر كسى مواظب آنان نيست مجلس را ترك كنند(
ثم انصرفوا
) و اگر مراقبى هست , بنشينند .
آنان حضورشان فقط براى رفع تكليف بود , نه براى آنكه در مجلس باشند و آيات
الهى را استماع كنند . خداى سبحان به جرم اين رفتار منافقانه , سلب توفيق از
قلوب آنان نموده و دلهاى آنان را از دلباختگى به حق و تبعيت از آن منصرف
كرده( .
صرف الله قلوبهم بأنهم قوم لا يفقهون
) در ذيل آيه كريمه , سر انصراف منافقين و در نتيجه سلب توفيق و انحراف قلبى
آنان بازگو شده و آن اين كه اين ها اهل فقه نيستند . فقه آن فهم ظريف و ادراك
لطيف را مى گويند , و منافقين اهل درك اين دقايق و لطائف نيستند , و لذا از دل
دادن به آيات الهى در محضر رسول خدا ( ص ) طفره مى روند و قلب خويش را
بيمارتر مى كنند . اين هشدارى است به همه كسانى كه در آرزوى قلب سليم اند كه
عدم تفقه ممكن است كار آنان را به اعوجاج [1] و انحراف قلب منتهى كند .
چنانكه در سوره اعراف مى فرمايد([ :
سأصرف عن آياتى الذين