خوان هفتم : رستم با اولاد چون به شهرى كه كاوس شاه گرفتار بود وارد شدند , رخش رستم شيهه اى چون رعد برآورد , كاوس چون شيهه رخش بشنيد دريافت كه رستم به شهر وارد شد بسيار خوشحال گرديد و به يارانش گفت اندوه و گرفتارى ما بسر آمد , رستم در نزد وى آمد و همه سر فراز و سربلند شدند , كاوس شاه به رستم گفت بايد كارى شود كه ديوان نفهمند وگرنه انجمن كنند و رنجهاى تو بى بر شود اكنون ديو سپيد كه بزرگ ديوان است در فلان غار است و بى خبر است بايد كار او را بسازى . پس رستم بسوى آن غار رهسپار شد غارى چون دوزخ بديد در آن وارد شد و با ديو سپيد بسيار بجنگيد و عاقبت بر وى چيره شد و وى را بر زمين زد و جگرش را از نهادش بدر آورد و ديوان ديگر همينكه اين واقعه را بديدند رو به هزيمت گذاشتند . رستم جاى پاكى طلب كرد و سر و رو بشت و به درگاه خداوند نيايش و ستايش كرد و سپس بسوى كاوس شاه آمد و كاوس وى را آفرين گفت .

آيا مقصود از داستان هفتخوان همين صورت ظاهر است يا شرح حال ما است كه تا آفرين بشنويم بايد با جادوها و ديوهاى رهزن نبرد كنيم كه جهاد نفس است . ديدى كه در خوان سوم اژدها را كشت بدانكه به قول عارف رومى :

نفس اژدرهاست او كى مرده است *** از غم بى آلتى افسرده است

و ديدى كه در خوان چهارم همين كه زن جادو نام خدا را شنيد روى او سياه شد با اينكه در آغاز براى فريفتن با رخسارى آراسته هويدا شد . ديدى كه چگونه نام خدا را شنيد رو برگردانيد . در تفسير سوره مباركه قل اعوذ برب الناس به عرض رساندم كه خناس صفت ديو وسواس است كه تا ياد خداوند متعال در بيت المعمور قلب ذاكر نزول اجلال فرمود و نام شريفش به زبان آمد ديو وسواس بازپس شود و خود را كنار مى كشد و روبر مى گرداند وگرنه چون ابن عرس و مار كه مضمون روايات است قلب را به دهن مى كشد اعاذنا الله تعالى منه . پس هيچگاه ديو وسواس بر دل مراقب