او مى گويد : (( تقليدى كه اسلام پذيرفته و به عوام اجازه داده , عبارت است از پذيرفتن روايت , نه پذيرفتن راى و اجتهاد و ظن مجتهد , و اين امرى است واضح و آشكار و خلافى در آن نيست . (( . . .

از اين كلام مى توان استفاده كرد كه اجتهاد مردود در نظر ايشان همان اجتهاد اهل سنت است كه بر منابع و شيوه هاى ظنى غير معتبر تكيه دارد و از نظر علماى اصول اماميه نيز باطل است .

و اما اجتهاد مورد قبول اماميه كه در حقيقت عمل بر طبق روايت و استنباط احكام شرعى از راه منابع و پايه هاى معتبر است , از نظر ايشان صحيح و مورد قبول مى باشد .

تفاوت اخباريگرى با اجتهاد در نظر اخباريان

با اينكه گروهى تلاش كرده اند تا به ظاهر تفاهمى ميان اين دو طايفه بوجود آورند و اختلاف آنها را عارضى و ظاهرى نمايش دهند , ولى خود اخباريها , ميان اين دو شيوه تمايز و تفاوت زيادى قايل شده اند .

علامه متتبع ملا محمد باقر خوانسارى در روضات الجنات ( ج 1 , ص 147 ) مى گويد : (( شيخ عبدالله بن حاج صالح بحرينى در كتاب منية الممارسين فى جواب اسئلة الشيخ ياسين چهل فرق ذكر كرده است )) .

ميرزا محمد اخبارى , در كتاب (( الطهر الفاصل )) پنجاه و نه فرق قائل شده است .

سيد محمد دزفولى در (( فاروق الحق )) هشتاد و شش فرق بيان داشته است .

و محدث جليل سيد نعمت الله جزائرى , در كتاب (( منبع الحياة )) و ملارضى قزوينى , در كتاب (( لسان الخواص )) و علامه متتبع خبير شيخ جعفر كبير , در كتاب (( الحق المبين (( فرقهايى را نقل كرده اند كه البته برخى از آنها به يك چيز بازگشت دارد .

فرقهاى ساختگى توسط اخباريها

در ميان تفاوتهايى كه خود اخباريها براى شيوه خود با اجتهاد ياآور شده اند , برخى از فرقها غير واقعى و ساختگى است و منظورشان از بيان آن تفاوتها , تقويت و تعريف شيوه خويش بوده است . مثلا :