راويان مذهب جديد او عبارتند از : يوسف بن يحيى بويطى ( م 231 ) , اسماعيل بن يحيى مزنى ( م 264 ) , ربيع بن سليمان مرادى ( م 270 ) , عبدالله بن زبير مكى , محمد بن عبدالله بن حكم , حرملة بن يحيى ( م 266 ) , يونس بن عبدالاعلى و جز اينها كه براى پرهيز از طولانى شدن از ذكر آنها خوددارى مى نماييم .

آن احكامى كه در عراق نوشت و يا به گونه فتوا بيان داشت به عنوان مذهب قديم او معروف شد و راويان مشهور مذهب قديم او عبارتند از : احمد بن حنبل شيبانى ( م 241 ) , زعفرانى , كرابيسى و ابوثور كلبى . در هر حال شافعى از آرا و نظريات قديم خود برگشت و بيان فتوا را مطابق مذهب قديم خود جايز نمى دانست و اصحاب او حدود هفده مسأله را مطابق مذهب قديم او بيان كرده اند . پس هر گاه در مسأله اى نظر قديم و جديد او باشد مورد اعتماد و عمل همان مذهب جديد اوست . ( در اين زمينه مراجعه شود به بجيرمى خطيب ـج 1 , ص ( 48

2 ـ محمد بن ادريس شافعى چون در نزد مالك بن انس اصبحى كه رئيس مكتب حديث در حجاز ( مدينه ) بود تلمذ كرد و طريقه حجازيان را در مقام استنباط از احاديث به گونه كامل فرا گرفت و بعد از حجاز به عراق مسافرت كرد و در نزد محمد بن حسن شيبانى كه متخرج از مكتب رأى در عراق ( كوفه ) است و رئيس آن ابوحنيفه بوده است تلمذ كرد و بسيارى از اصول را از او فراگرفت , بدين جهت او از ويژگيهاى مكتب رأى و حديث آگاهى داشته است . همانگونه كه محمد بن حسن شيبانى به ويژگيهاى هر دو مكتب آگاه بود , چون در نزد ابوحنيفه و نيز در نزد مالك تلمذ كرده است .

در هر حال شافعى در مقام استنباط , طريقه حجازيان را با طريقه عراقيان در آميخت و مذهب خاصى پديد آورد .

3 ـ موقعى كه شافعى به مصر بازگشت مردم آن بلاد بر مذهب مالكى و حنفى بوده اند . پس از انتشار مذهب او و تدوين كتبى به نام الجديد , الام , الامالى , الكبرى , الاملاء الصغير الرساله مذهب او از رونق خاصى برخوردار شد و سرآمد مذاهب ديگر