اينها و براى پرهيز از طولانى شدن بر ذكر اينان بسنده مى كنيم .

17 ـ نويسندگان زمان تابعين و تابعان آنها :

در اواخر زمان تابعين و تابعان آنها , نويسندگان مشهور و معروف در حديث از فقها عبارتند از :

در مكه مكرمه : عبدالملك بن عبدالعزيز معروف به ابن جريح ( م 150 ) و سفيان بن عيينه ( م . ( 198

در مدينه منوره : محمد بن اسحاق ( م 151 ) و مالك بن انس اصبحى ( م 179 ) و سعيد بن عروه ( م 156 ) و عكرمة بن عمار ( م 159ق . (

در بغداد : محمد بن مسلم ( م 150 ) و قاضى ابويوسف ( م 182 ) و محمد بن حسن شيبانى ( م . ( 189

در واسط : هشيم بن بشير ( م . ( 188

در بصره : ربيع بن صبيح ( م 160 ) و حمادبن مسلمه ( م . ( 176

در كوفه : ابان بن تغلب ( م 141 ) و سفيان بن سعيد ثورى ( م 161 ) و هشام بن حكم ( م 199 ) . و حمادبن عثمان ( م 180 ) و عبدالمؤمن انصارى ( م 147 ) و محمد بن قيس بجلى ( م 151 ) و محمد بن مروان ذهلى ( م 161 ) و معاوية بن عمار ( م . ( 175

در مصر : ليث بن سعد ( م 175 ) پيشواى مذهب ليثى .

در شام : عبدالرحمان اوزاعى ( م 157 ) پيشواى مذهب اوزاعى .

در يمن : معمر بن راشد ( م ( 153

در خراسان : عبدالله بن مبارك ( م 181 )

در رى : جرير بن عبدالحميد ( م 188 ) . براى آگاهى بيشتر در اين زمينه به كتاب مباحث فى تدوين السنة ( ص 148 ) مراجعه شود .

18 ـ منابع اجتهاد در زمان تابعين :

در زمان تابعين منابع اجتهاد و استنباط عبارت بود از :

1 ـ كتاب خدا كه همانند دوره اول از نظر همه دانشمندان اسلامى به عنوان نخستين منبع براى شناخت احكام به حساب مىآمد .