3 ـ از بين رفتن قراينى كه با برخى احاديث محفوف بود .

4 ـ از بين رفتن قراينى كه جهت صدور رابيان مى كرد .

5 ـ از بين رفتن قراينى كه مراد را مشخص مى كرد .

6 ـ ابهام در الفاظ عناصر خاصه استنباط از نظر معنا .

7 ـ آميخته شدن احاديث با احاديث جعل و ساختگى و تعارض بين آنها .

15 ـ فقهاى معروف عصر تابعين :

پيش از ورود در بحث بجاست مطلبى را يادآور شويم :

الف : آنچه از مجموع تعريفها در زمينه تابعين به دست مىآيد اين است كه تابعين همان گونه كه در صدر بحث به آن اشاره شد به كسانى اطلاق مى شود كه به گونه مستقيم , احكام دينى و وظايف شرعى خودشان را از اصحاب رسول خدا دريافت مى نمودند .

ب ـ عصر تابعين از قرن دوم آغاز شد , زيرا عصر صحابه در بين سال 90 هجرى تا سال 100 بكلى منقرض و عصر تابعين پديدار گرديد .

ابواسحاق شيرازى در طبقات الفقهاء از علامه واقدى نقل نموده كه گفت : (( در مدينه آخرين كسى كه از صحابه رسول خدا وفات نمود , سهل بن ساعدى ( م 91 ) و در كوفه عبدالله بن ابى اوفى ( م 86 ) و در بصره انس بن مالك ( م 91 يا 93 ) و در شام عبدالله يسر ( م 88 ) بود , و آنكه از همه بيشتر در عصر صحابه زندگى كرده است طفيل بن عامر ( كنانى ) بوده , زيرا او بعد از سال 100 هجرى وفات نمود .

مشهورترين فقهاى اين دوره ( زمان تابعين ) :

مشهورترين فقيهان در زمان تابعان عبارتند از :

در مكه : طاووس بن كيسان يمانى ( م 106 ) , و عبدالملك بن عبدالعزيز بن جريح ( م 150 ) , و عكرمه مولى بن عباس ( م 115 ) و عطاء بن ابى رياح ( م 115 ) و جز اينها كه براى پرهيز از طولانى شدن از ذكر آنها خوددارى مى نماييم .

در مدينه : عامر بن شراحيل ( م 104 ) و قاسم بن ابى بكر ( م 101 ) و يحيى بن يعمر عدوانى ( م 129 ) و ابان بن تغلب ( م 141 ) و عبيدالله بن عبدالله بن عقبه , و نيز جز اينها ,