عمل به فرائض دينى و ترك محرمات را نيز جزء ايمان مى دانند و تنها اعتقاد به خدا و ترك عمل به فرائض را ايمان به حساب نمىآورند و كسانى را كه به فرائض عمل نمى كنند و گناهان كبيره را مرتكب مى شوند كافر به حساب مىآورند . آنان به گروه هاى مختلفى منقسم شدند , از جمله آنها گروه پيروان عبدالله اباض اند كه در اين زمان در ( عمان ) مسقط مى باشند .

7 ـ پيدايش مذهب كيسانى ( پيروان كيسان ) : اينان مردم را به خلافت محمد بن الحنفيه دعوت مى كردند زيرا بر اين بينش و اعتقاد بوده اند كه خلافت براى او سزاوار است .

8 ـ پديد آمدن اختلاف در تدوين سنت : امام على و پيروانش بر اين بينش بوده اند كه سنت بايد تدوين شود , چنانچه سيوطى در تدريب الراوى بر اين تصريح نموده است ولى ابوبكر و عمر از آن منع نموده بودند .

9 ـ اختلاف در خارج شدن فقها از مدينه : عمر از اين امر جلوگير بود مگر براى آنهايى كه به عنوان والى يا قاضى و يا فرمانده نظامى بوده اند , ولى امام على ( عليه السلام ( خارج شدن آنها را از مدينه براى ارشاد و راهنمايى مردم بلاد تأكيد داشت .

10 ـ پراكنده شدن برخى از اصحاب در شهرهاى مختلف اسلامى و هر يك از آنان در هر شهرى كه بود مرجع مردم در مسائل شرعى بوده است .

در اوايل خلافت عثمان , عبدالله بن عباس به مكه رفت و در آنجا پاسخگوى مردم در مسائل شرعى بود و در سال ( 68 هجرى ) در طائف وفات كرد و علقمة بن قيس نخعى ( م 65 ) و سعيد بن جبير ( م 95 ) و ابراهيم بن يزيد نخعى ( م 96 ) در كوفه پاسخگو بوده اند و عبدالله بن مسعود ( م 32 ) و عبدالله عمرو بن عاص ( م 65 ) در مصر و انس بن مالك ( م 93 ) در بصره و عبدالرحمان اشعرى در شام به وظايف شرعى اشتغال داشته اند . در شهرهاى مذكور فتاواى اصحاب از رونقى خاص برخوردار بوده اند .

و برخى از اصحاب در مدينه ماندند كه از معاريف آنان عبدالله بن عمر ( م 73 ) و زيد بن