معيّن و عملى مشخّص مقدّر كرده است و لاجرم آن حكم جارى مى گردد، و كسى اختيارى ندارد كه آن را تغيير دهد.

لعنت ‌ نفرين كردن(ف - م)

طوق ‌ گردن بند(ف - م)

يكى ‌ منظور ابليس مى باشد كه مشهور است هفت صد هزار سال در ميان ملائكه خدا را اطاعت و عبادت مى كرد. چون آدم(عليه السلام) خلق شد همه ملائكه به امر خدا آدم(عليه السلام) را سجده كردند جز ابليس ﴿و اذ قلنا للملائكة اسجدوا لادم فسجدوا، الاّابليس ابى و استكبر﴾[1] با وجود اين همه اطاعت و به سبب نافرمانى از يك امر الهى طوق لعنت و نفرين را بر گردن خود آويخت. ﴿و انّ عليك لعنتى الى يوم الدّين﴾[2]

معصيت ‌ گناه، در اين بيت منظور خوردن ميوه ممنوعه توسط آدم(عليه السلام) است.

توبه ‌ بازگشت از گناه

اصطفا ‌ برگزيدن

دگر ‌ يكى ديگر، منظور آدم(عليه السلام) است.

هنگامى كه خداوند آدم و حوّا را آفريد آنها را به بهشت فرستاد و از خوردن گندم -شجره ممنوعه- منع كرد ﴿و لا تقر با هذه الشجره﴾[3] ولى او نافرمانى كرد و گندم را خورد ﴿و عصى آدم ربّه فغوى﴾[4] و خدا او را از بهشت راند و چون آدم توبه كرد و از