خود دارى، اين خلاف واقعيت است زيرا كه به حكم ﴿كُلّ شىء فعلوه فى الزبر﴾[1] تو هنوز در عالم مادّه ظاهر نشده بودى كه افعال و اعمال تو در علم حقّ معيّن بود پس چگونه ممكن است چيزى كه قبل از تو وجود داشته است به قدرت و اختيار تو به وجود آيد؟

بنابراين تو را نه براى آن آفريدند كه فاعل افعال و صاحب اختيار خود باشى بلكه براى كارى بزرگ آفريدند و جامه ﴿و لقد كرّمنا بنى آدم﴾[2] بر تو پوشاندند تا همچون آينه، حق در تو مشاهده گردد.

داراى بر حق ‌ خداوند

خداوند به حكم ﴿افحسبتم انّما خلقناكم عبثاً و انّكم الينا لاترجعون﴾[3] هيچ فعل عبث و بيهوده اى انجام نمى دهد و با علم جامع و كامل خود، حكم نموده است كه هر يك از بندگان چگونه باشند و چه عملى از آنها سر بزند.پس هر عملى كه از بندگان سر بزند در حقيقت انسان در آن هيچ اختيارى ندارد و محكوم به حكم خداوند  است.

مقدّر ‌ آنچه از جانب خدا تقدير شده كه واقع شود.

براى هر يك از بندگان قبل از آنكه تن آنها در مرتبه اجسام و جان آنها در مرتبه ارواح ظاهر شود خداوند با علم خود و بنا به استعداد فطرى هر يك از آنها، حكمى