زمان حضرت محمد(صلى الله عليه وآله) در آن دايره و در قسمت نبوّت كه به مثابه مشرق مى باشد، هيچ پيغمبرى جز او به حضرت عيسى(عليه السلام) نزديكتر نمى باشد. زيرا «انّى اولى النّاس به عيسى بن مريم فانّه ليس بينى و بينه نبىّ»[1]

و در قسمت ديگر دايره كه به مثابه مغرب است و ولايت مى باشد مبدأ ظهور ولايت حضرت على(عليه السلام) مى گردد.

عالِم ‌ دانشمند، عالم ربّانى كه مقصود عارفان و كاملان مى باشند.

امّت ‌ پيروان يك مكتب را گويند.

رسول ‌ فرستاده، آنكه مأمور ابلاغ پيغام از جانب كسى به ديگرى باشد.(ف - م)

نبوّت ‌ خبر دادن، آگاهى دادن، پيغامبرى (ف - م)

اكنون كه دوره نبوت و رسالت به پايان رسيده و نوبت دوره ولايت فرا رسيده است، هر عالِم و عارفى از امّت، پيامبرى از پيامبران گذشته را در مقابل خود قرار مى دهد كه بر طريقت آنان باشد و دل آنها هر دو در قبول فيض الهى مثل يكديگر  باشد.

اين بيت اشاره به سخن پيغمبر(صلى الله عليه وآله) دارد «علماء امّتى كانبياء بنى اسرائيل.»[2]

نبىّ ‌ ب 334

نبوّت ‌ ب 387