«خف»؛ يعنى سبك، بى‌ارزش و بى‌مقدار. «... فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُم بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَظْلِمُونَ.»[1] اين‌ها در قيامت مى‌بينند و مشاهده مى‌كنند كه با گناه، تمام سرماى وجودشان را تباه كرده و در زندگى‌شان چيزى كه در ميزان قيامت قابل وزن باشد تا بر آن پاداش داده شود، نمانده است‌. «وَ مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُم بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَظْلِمُونَ.»[2] يعنى خسران اصل وجود، تباهى اصل وجود؛ يعنى اين قدر بى‌مقدار و بى‌ارزش شدند كه انگار از آن‌ها چيزى نمانده كه آن را به حساب بياورند. اگر اين گناهان ظاهر و آشكار هم باشند، در ميان خانواده، جامعه و آشنايان، آبروى‌شان رفته و پيش چشم ديگران هم پست و بى‌مقدار و بى‌اعتبار مى‌شوند. اين خسارت، تنها يك خسارتِ گناه است: «اَلْبَسَتْنِى الْخَطَايَا ثَوْبَ مَذَلّتِى‌».[3]

[1] 1. اعراف/ 9.

[2] 1. همان.

[3] 2. صحيفه سجاديه، همان.