مدت سى شبانه روز، آن‌ها را به فضاى با عظمت تقوا و ترك دايم گناه مى‌رساند.

خسارت اول گناه، پوشاندن لباس ذلّت‌

وجود مبارك حضرت زين‌العابدين 7 مى‌فرمايد: «گناه»، سه خسارت سنگين به بار مى‌آورد: «اَلْبَسَتْنِى الْخَطَايَا ثَوْبَ مَذَلّتِى‌».[1] در درج اول، گناه، انسان را در پيشگاه خداوند بسيار خوار، پست، بى‌مقدار و بى‌ارزش مى‌كند. اگر اين پستى و بى‌مقدارى در وجود آدم بماند و با توبه، فرد به عزت و شخصيت انسانى‌اش بر نگردد، در قيامت، راه نجات بر روى او بسته خواهد بود.

ممكن است پرسيده شود اين سخن چه سندى دارد؟ پاسخ اين است كه بالاترين سند اين سخن، در آى نهم سور مبارك اعراف است كه حق تعالى مى‌فرمايد: «وَ مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ...»

[1] 1. صحيفه سجاديه، به تحقيق مؤسسه امام مهدى عجّل الله فرجه الشريف، ص 401.