خسارت دوم گناه، دورى از قرب حق‌

امّا درباره خسارت دوم امام (ع) مى‌فرمايد: «وَ جَلَّلَنْىِ الّتَبَاعُدُ مِنْكَ لَبَاسَ مَسَكَنَتِى.»[1] به تدريج گناه باعث دور شدنم از حضرتت شده است. اين دورى تا جايى ممكن است ادامه پيدا كند كه من را از هر عبادتى و خدمتى خلع سلاح نمايد و زمين‌گير سازد: «ثُمَّ كَانَ عَاقِبَهَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوءى أَن كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ‌».[2] «گناه»، وقتى زمانش طولانى شود و دايمى گردد و به تعبير خود قرآن، «مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ‌»: پى در پى شود؛ پيوسته شود، تا وقت مرگ باعث مى‌شود كه تمام نيروهاى معنوى انسان از دست برود و او تبديل به «اولئِكَ كَالْأَنْعَامِ‌» (اعراف: 179) گردد؛ كه ديگر نمى‌تواند نه قدم عبادت بردارد، و

[1] 3. صحيفه سجاديه، همان.

[2] 1. روم: 10.