نام کتاب : توبه نویسنده : حسین انصاریان جلد : 1 صفحه : 6
خسارت دوم گناه، دورى از قرب حق
امّا درباره خسارت دوم امام (ع) مىفرمايد: «وَ جَلَّلَنْىِ الّتَبَاعُدُ مِنْكَ
لَبَاسَ مَسَكَنَتِى.»[1] به تدريج گناه باعث دور شدنم از حضرتت شده
است. اين دورى تا جايى ممكن است ادامه پيدا كند كه من را از هر عبادتى و خدمتى خلع
سلاح نمايد و زمينگير سازد: «ثُمَّ
كَانَ عَاقِبَهَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوءى أَن كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ
وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ».[2] «گناه»، وقتى زمانش طولانى شود و دايمى گردد و به تعبير خود قرآن، «مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ»: پى در پى شود؛ پيوسته شود، تا وقت مرگ باعث
مىشود كه تمام نيروهاى معنوى انسان از دست برود و او تبديل به «اولئِكَ كَالْأَنْعَامِ» (اعراف: 179) گردد؛ كه ديگر نمىتواند نه قدم
عبادت بردارد، و