نگارنده معتقد است كه علاوه بر اين، چند دليل بر وثاقت و حجيت قول صالح بن عقبه موجود است، از جمله:

1- اعتماد محمد بن اسماعيل به روايات او توثيق عملى است.

2- ذكر وى توسط نجاشى در كتاب فهرست دليل بر اعتبار او به عنوان يك مؤلف مى‌باشد، زيرا مرحوم نجاشى در مقدمه كتابش فرموده است كه من كسانى را مطرح مى‌كنم كه از سلف صالح مى‌باشند.

اين كلام مدح كلى كسانى است كه در فهرست مؤلفان شيعه (معروف به رجال نجاشى) مطرح مى‌باشند. از اين‌رو با توجه به اين مقدمه و قرائن ديگر، جمعى‌

را عقيده بر آن است كه سكوت نجاشى نسبت به جرح و تعديل دليل بر اين است كه نقطه ضعفى از او ملاحظه نشده است.

3- ذيل حديث ذكر شده است كه صالح بن عقبه همراه سيف بن عميره و علقمه در محضر امام بودند، علقمه بعد از آن‌كه امام از بيان آداب روز عاشورا فارغ شد، استدعاى تعليم زيارتى را كرده كه از راه دور و نزديك بتواند در روز عاشورا بخواند، بنابراين حلقه اخير حديث مشتمل بر سه نفر مى‌باشد كه از ميان آنان سيف توثيق شده است و با اين توضيحات سند زيارت معتبر خواهد بود.

بدين ترتيب مى‌توان گفت ظاهر كلام اين است كه صالح بن عقبه و سيف از علقمه روايت كرده‌اند پس حلقه آخر منحصر به علقمه است، و بايد بررسى شود كه علقمه چه كسى است؟ اما در كتاب‌هاى رجالى علقمه توثيق صريح نشده است و به اصطلاح مجهول مى‌باشد.

ولى در سند ديگرى كه مرحوم شيخ آورده است، مذكور است كه صفوان جمال با سيف بن عميره در كنار مرقد مطهر اميرالمؤمنين (ع)