بودند بعد از آنكه از زيارت حضرت امير (ع) فارغ شدند، صفوان گفت حضرت سيد الشهدا (حسين بن على) را هم از همين مكان رو به جانب كربلا زيارت كنيم و زيارت مرويه از امام باقر (ع) را كه توسط علقمه ذكر شد خواند. سپس دو ركعت نماز زيارت خواند و دعايى كه در واقع دعاى‌

صفوان مى‌باشد (در زبان‌ها معروف شد به دعاى علقمه) قرائت كرد سيف مى‌گويد من به صفوان گفتم: زيارت عاشورا را علقمه از امام باقر (ع) براى ما نقل كرد و اين دعا را ذكر نكرد، صفوان گفت: من در خدمت امام صادق (ع) به اين مكان آمدم، امام صادق (ع) امام حسين (ع) را از اين‌جا به همان كيفيت كه بيان شد زيارت كرد و بعد از فرا غ از زيارت اين دعا را خواند.

از اين حكايت استنباط مى‌شود كه علقمه نزد صفوان مورد اعتماد بوده است، لذا خدشه‌اى بر او وارد نكرده است و زيارت منقول از امام باقر (ع) كه مروى علقمه بود، مورد عمل امام صادق (ع) قرار داد.

با اين توضيحات هم زيارت مصباح كبير تأييد مى‌شود و هم علقمه مورد اعتماد صفوان قرار مى‌گيرد و هم سند زيارت امام باقر (ع) كه شيخ در مصباح كبير نقل كرده است، معتبر شناخته مى‌شود. بايد افزود كه مرحوم حاجى نورى و عده‌اى ديگر از بزرگان، اين زيارت را از احاديث قدسى محسوب مى‌نمايند، زيرا سلسله سند آن به خداوند تبارك و تعالى شأنه منتهى مى‌شود.

ب) پرسش‌هاى ديگر در مورد زيارت عاشورا

به‌رغم آن‌چه تاكنون گفته شد، پرسش‌هاى ديگرى نيز مطرح است: