شمرده اند چنان كه مى فرمايد: (وَيْلٌ لِلْمُطَفِفين)[1] :«واى بر كم فروشان».بنابراين آيه ارتباطى به هديه و پاداش ندارد.

وثانياً: فرض كنيم مفاد آيه اعم از پاداش و كيفر است، ولى اين جا دو مطلب است و نبايد آن دو را با هم خلط كرد:

1. سعادت و شقاوت هر كس در گرو عمل و كردار اوست، اگر كار نيك انجام دهد، خوشبخت است. و اگر كار بد انجام دهد، بد فرجام است. اين يك اصل قرآنى است كه در آيات ديگر نيز وارد شده است، چنان كه مى فرمايد:

(من عَمِلَ صالِحاً فلنفسِهِ وَمَنْ أَساءَ فَعَلْيها) .[2]

«هر كس كار نيك انجام دهد به سود اوست، و كسى كه كار بد انجام دهد به زيان اوست».

2. اگر كسى عمل نيكى را انجام دهد، و پاداش آن را به فردى كه از دنيا رفته است هديه كند، آن ميّت از آن عمل صالح سود مى برد.

اين دو اصل هرگز با هم منافات ندارند، اصل نخست يك قاعده عمومى و همگانى و شاخص در متن زندگى انسانها است و بيانگر محور سعادت و شقاوت مى باشد در حالى كه اصل دوم يك اصل جانبى و استثنايى است و تفاوت اين دو اصل و همگام بودن هر دو در ضمن مثالى روشن مى شود.

پدرى فرزند خود را پند مى دهد و مى گويد: زندگى خوب و بد شما در گرو تلاش و كار است، آرزوى زندگى خوش بدون تلاش، آرزوى ابلهانه اى