(وَلا يَملك الذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعة إِلاّ مَنْ شَهد بِالحَقّ وَهُمْ يَعْلَمُون).[1]

«كسانى كه او را به جاى خدا مى خوانند اختياردار مقام شفاعت نمى باشند مگر كسانى كه آگاهانه به حق گواهى داده باشند».

كلمه «إلاّ » از حروف استثناء است، كه از مالكيت گروهى كه به حق شهادت مى دهند، حكايت مى كنند.

مقصود از مالكيت شفاعت، مالكيت مأذون از جانب خداست، اكنون سؤال مى شود حالا كه خداوند به برخى از اولياى خود چنين حقى را داده است چه اشكالى دارد كه گناهكارى از چنين شخص مأذون درخواست شفاعت كند.

البته درخواست شفاعت ملازم با استجابت آن نيست، بلكه همان فرد مأذون تحت شرايطى درباره او شفاعت مى كند، قابل توجه گفتار رئيس فرقه وهابى ها است كه مى گويد: خداوند به اولياء خود حق شفاعت داده است امّا ما را از درخواست آن بازداشته است.[2]

اوّلاً: خداوند در كدام آيه ما را از درخواست شفاعت از شافعان راستين بازداشته است؟ اگر اين بازدارى به خاطر اين است كه چنين درخواستى شرك است، طبق بحث هاى گسترده در تعريف «شرك در عبادت» چنين درخواستى از انسان والا كه به بندگى او اعتراف مى كنيم و او را خدا و يا مصدر كارهاى خدايى نمى دانيم، عبادت و پرستش او نخواهد بود.