ثانياً: اين كار يك نوع تناقض گويى است، خدا اگر چنين حق را به اولياى خود از اين نظر داده كه ديگران از آن حق بهره مند گردند چرا درخواست آن را ممنوع اعلام است.

2. شرك مشركان و طلب شفاعت از بتها

دومين دليل آنان بر تحريم طلب شفاعت از اولياى خدا اين است كه علت شرك مشركان عصر رسالت اين بود كه از بت ها طلب شفاعت مى نمودند چنان كه مى فرمايد:

(وَيَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّه ما لا يَضرّهُمْ وَلا يَنْفعهُمْ وَيَقُولُونَ هؤلاء شُفعائُنا عِنْدَ اللّه).[1]

«موجوداتى را مى پرستند كه به آنها زيان و سودى نمى رساند و مى گويند آنها شفيعان ما در نزد خدا هستند».

بنابراين هر نوع شفاعت خواهى از پيامبر و اولياى خدا شبيه شفاعت طلبى مشركان از بت ها است.[2]

پاسخ اين مقايسه روشن است، زيرا:

اوّلاً: ميان دو درخواست شفاعت فرق روشنى وجود دارد، مشركان بت ها را خدايان، و صاحبان اصلى مقام شفاعت مى دانسته اند .

در حالى كه موحدان و مسلمانان انبيا را بندگان خدا مى داند كه به اذن خدا مالك اين مقام مى باشند چگونه مى توان اين دو درخواست را يكى دانست.