تفسير

منطق قرآن در ابطال بت پرستى اين است كه بايد موجودى را پرستش كرد كه بتواند نياز پرستشگر را برطرف كند، وروزى وزندگى او در دست او باشد. در حالى كه بتهاى مورد ستايش، فاقد چنين قدرت وتوانايى هستند. در اين صورت چگونه اين موجودات پست مورد ستايش قرار گرفته وبراى خدا «مِثل» و«نظير» پنداشته شده اند؟

در آيه نخست، اين حقيقت بيان شده است، چنانكه مى فرمايد:

(وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللهِ مَا لاَ يَمْلِكُ لَهُمْ رِزْقًا).

«جز خدا معبودانى را مى پرستيد كه مالك روزى آنان نيستند، نمى توانند رزق آنان را از زمين وآسمان، تحويل آنها دهد».

سپس در آيه بعدى انتقاد از آن مى كند كه اين بيچراگان وفرومايه ها، بتها را مثل ونظير خدا قرار داده اند، وبراى تفهيم اين مطلب از اين جمله بهره مى گيرد: ( فَلاَ تَضْرِبُوا للهِ الأَمْثَالَ): «براى خدا، مثل ونظيرى قائل نشويد».

جمله ( فَلاَ تَضْرِبُوا للهِ الأَمْثَالَ)به معناى اين است «لا تجعلوا لله الأشباه والأمثالَ فى العبادةِ».[1]

آنگاه خداوند بزرگ، موقعيت بتها را نسبت به خود، روشن مى سازد، به اين بيان: فرض كنيد برده مملوكى است كه توانايى انجام كارى ندارد، اگر هم مالى داشته باشد، نمى تواند در آن تصرف كند، در مقابل آن فردى است ثروتمند وتوانگر وشب وروز در حال انفاق بوده وفيض خود را به ديگران مى رساند.