معقول را دل لباس محسوس ريخته، از تبديل دانه به هفتصد دانه خبر داده و از اين طريق حيرت و ترديد ساده لوحان پايان بخشيده است.

شرايط انفاق

در حالى كه انفاق و كمك به افتادگان و بينوايان يك عمل نيكى است اما اسلام انفاق را به هر صورت نمى پذيرد، تنها به انفاقى پاداش مى دهد كه انگيزه آن خدا باشد و طبعاً كارى كه براى خدا است بايد از هر نوع پيرايه، پيراسته باشد، مثلاً هرگاه بينوايى را كمك كرد و منت بر او نگذارد يا او را آزار و اذيت نكند; زيرا در اين دو صورت عمل قداست خود را از دست داده و فاقد پاداش خواهد بود.

اصولاً انفاق به افراد همراه با منت و آزار سبب شكست روحى و تحقير طرف مى شود و در اين صورت اگر لقمه نانى به او داده در برابر سرمايه روحى او را از دست وى گرفته است. زيرا اين فرد آنچنان احساس حقارت در خود مى كند كه اين لقمه نان جبران آن را نمى كند ولذا در آيه بعدى مى فرمايد:

(الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللهِ ثُمَّ لاَ يُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لاَ أَذًى لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ)[1].

«كسانى كه اموال خود را در راه خدا، انفاق مى كنند، و پس از انفاق كه منت مى گذارند و نه آزارى مى رسانند براى آنان پاداشى است نزد پروردگارشان نه ترسى دارند و نه غمگين مى شوند».

اين آيه ناظر به آداب انفاق توانگران است كه بايد عمل نيك آنان پيراسته