از منت و آزار باشد.

آيه بعدى ناظر به آداب گروهى است كه از آنها درخواست كمك مى شود ولى توانايى كمك كردن ندارند، وظيفه اين گروه چيز ديگر است و آن اين كه با زبان خوش سائلان را رد كنند و از آنها معذرت و پوزش طلبند، چنان كه مى فرمايد:

(قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَة يَتْبَعُهَا أَذًى وَ اللهُ غَنِىٌّ حَلِيمٌ)[1].

«در برابر سائلان، گفتار خوش و عفو و گذشت نيكوتر از انفاق است كه به دنبال آن آزار باشد خداوند بى نياز و بردبار است».

خلاصه محتويات سه آيه

آيه نخست گزارش از پاداش هاى بزرگ براى انفاق انفاقگران مى دهد كه چه بسا ممكن است يك درهم آنان به هفتصد درهم تبديل شود.

آيه دوم آداب انفاق رابيان مى كند كه يك فرد توانگر بعد از انفاق حق منت نهادن و اذيت كردن ندارد زيرا مال، مال خداست و إنسان نماينده خدا در تصرف در آن است، ووكيل خدا، حق هيچ نوع دخالت ندارد.

آيه سوم وظيفه افراد ناتوان را بيان مى كند كه با بينوايان با زبانى نيك و درخواست مغفرت سخن بگويند و چنين عملى از كمك همراه با منت بهتر است.

ما اين بخش را با حديثى از پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم)كه از سخنان گرانبهاى او در مورد انفاق وانفاقگران است به پايان مى رسانيم.