متحرك، بنابراين نبايد بودن را در مقابل شدن قرار دهيم و بگوييم يا «بودن يا شدن» بلكه بايد بگوييم ماندن يا شدن.

به عبارت روشن تر: بودن اشياء هستى آن هاست و هستى آن ها بر دو گونه تصور دارد: به شكل ماندن و شكل شدن، در اين صورت بودن مقسم ماندن و شدن است نه مقابل «شدن».

اكنون كه اين نكته روشن گرديد برگرديم معناى در مكان بودن جسم را چه در حال حركت و چه در حال سكون روشن سازيم.

شكى نيست كه هر جسمى بايد مكانى را اشغال كند، و صفت در مكان بودن از حالات ضرورى و جداناپذير جسم است، ولى بايد توجه نمود كه معناى «در مكان بودن» جسم ملازم با توقف در مكان مشخصى نيست بلكه گاهى به صورت توقف در مكان است و گاهى نيست و به تعبير ديگر: گاهى جسم مكان ثابتى دارد مانند اتومبيلى كه در نقطه اى توقف كرده باشد و گاهى مكان پيوسته متغيير و متحولى دارد مانند اتومبيلى كه در حال حركت باشد سرانجام اتومبيل در هر دو حالت در مكان است، ولى در صورت نخست، مكان ثابتى دارد، در حالى كه در صورت دوم مكان سيار و غير ثابت و در هر دو صورت جسم در مكان است، چيزى كه هست در صورت نخست در مكان ثابت و در صورت دوم در مكان متغير و متبدل است.

با توجه به اين مقدمه، ريشه انديشه «زنون» و مقلد او «هگل» كاملا روشن مى گردد، زيرا زنون تصور كرده است كه معناى در مكان بودن سكون جسم است و به عبارت ديگر در مكان بودن، يك قسم بيشتر ندارد، و آن سكون و آرام گرفتن جسم در يك مكان ولو به يك لحظه