تاريخ را جامعه بى طبقه و پيدايش بهشت زمينى و برقرارى صلح و امنيت و آسايش همگان مى داند و پس از آن براى تاريخ مرحله اى قائل نيست.

او نخستين مرحله تاريخ را كمون اولى، آن گاه بردگى، فئوداليزم، كاپيتاليزم، سوسياليزم، سرانجام كمونيسم مى انگارد، كه مالكيت از ميان مى رود و همه افراد در برابر تمام فرآورده هاى طبيعى و صنعتى يكسان مى شوند و در همين جا سير جامعه پايان مى پذيرد و اين خود، نوعى ضد تكامل گرايى است كه بافراگيرى حركت و تكامل كه در اين مكتب مطرح است ابداً سازگار نيست.

و اين نوع تناقض گويى نتيجه التقاطى بودن مكتب او است.

ج ـ الغاى دين، مالكيت و دولت

پرخاش گرى ماركس به متفكران عصر خود كه در همه چيز خود، مرهون آن هاست در اين جاپايان نمى پذيرد، او در استفاده از نظريه فويرباخ سخنى دارد كه در ذيل مى خوانيم:

فويرباخ مادى از طرفداران اصالت انسان (اومانيسم) است و معتقد است كه گرايش هاى مذهبى سبب مى گردد كه انسان از خود بيگانه گردد و به جاى اين كه به خود بپردازد، به ديگرى مى پردازد و يك نوع حالت تعلق و وابستگى پيدا مى كند، چه بهتر از اين حالت بيرون آيد و از خود بيگانه نشود.

نقطه اشتباه فويرباخ اين جاست كه هر نوع استقلال را سازنده و هر نوع وابستگى را مايه عقب ماندگى تلقى كرده است در حالى كه هيچ