وجود داشته مى نماياند بدون آن كه در آن نوعى پديد آمده باشد.[1]

نمونه هاى پيش ثابت كرد كه اين ادعا (هر نوع دگرگونى مايه تكامل است) جز گزافه گويى چيزى نيست; مثلا يك رشته از تبدلات طبيعى، تركيب و تجزيه مواد شيميايى است كه يك فرد شيميست با آن سروكار دارد اگر تركيب، مايه تكامل است پس تجزيه را چگونه توجيه كنيم؟ و اگر تجزيه مايه تكامل است تركيب را چگونه حركت تكاملى بخوانيم؟

آيا دگرگونى هايى كه در افراد يك نوع رخ مى دهد مثل اين كه انسان پير مى شود، جانورى مى ميرد، درخت پژمرده و فرسوده و سرانجام خشك مى شود مى توان تكامل خواند؟

جهانى كه ما در آن زندگى مى كنيم مملو از حركت هاى مكانيكى و فيزيكى و حركت هاى دايره اى و دوره اى است چگونه مى توان حركت يك ماشين و حركت الكترون ها را تكامل ناميد؟ آيا تبديل گاز مايع به جامد و بالعكس تكامل است؟ به طور مسلم نه، زيرا اين نوع عمليات و هر نوع حركت هاى يك نواخت، و حركت هاى نوسانى را نمى توان از طريق تكامل توجيه نمود.

با اين مواردِ روشن، چگونه انگلس مى گويد: جهان بلاانقطاع در حال حركت و تكامل است و هر نوع دگرگونى به جز گذار بى انتها از مدارج پايين به بالا وجود ندارد.

ماركسيسم در توجيه اين نوع حركت هاى نزولى دست و
پايى مى كند و مى گويد: اين سكون هاى نسبى در حركت تكامل